پسرکي در کلاس درس، آنها را روي کاغذ کشيد دو خط موازي چشمشان به هم افتاد .
و در همان يک نگاه قلبشان تپيد . و مهر يکديگر را در سينه جاي دادند .
خط اولي گفت :
ما ميتونيم زندگي خوبي داشته باشيم .
و خط دومي از هيجان لرزيد .
خط اولي گفت ميتونيم خانه اي داشته باشيم در يک صفحه دنج کاغذ .
من روزها کار ميکنم ، ميرم خط کنار يک جاده دور افتاده و متروک شوم ، يا خط کنار يک نردبام .
خط دومي گفت :من هم ميتونم خط کنار يک گلدان چهار گوش گل سرخ بشم ،
يا خط کنار يک نيمکت خالي در يک پارک کوچک و خلوت .
خط اولي گفت : چه شغل شاعرانه اي و حتما زندگي خوشي خواهيم داشت !!!
در همين لحظه معلم فرياد زد : دو خط موازي هيچ وقت به هم نمي رسند .
و بچه ها تکرار کردند :
دو خط موازي هيچ وقت به هم نمي رسند
دو خط موازي لرزيدند .
به هم ديگر نگاه کردند .
و خط دومي زد زير گريه
خط اولي گفت نه اين امکان ندارد حتما يک راهي پيدا ميشه .
خط دومي گفت شنيدي که چي گفتند !!!!!!!!!!!!!!!!؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
هيچ راهي وجود ندارد، ما هيچ وقت به هم نمي رسيم و دوباره زد زير گريه
خط اولي گفت : نبايد نااميد شد .
ما از صفحه خارج ميشيم و دنيا را زير پا ميذاريم .
بالاخره کسي پيدا ميشود که مشکل ما را حل کند.
خط دومي آروم گرفت و آن دو اندوهناک از صفحه کاغذ بيرون خزيدند
از زير کلاس درس گذشتند
و وارد حياط شدند و از آن لحظه به بعد سفرهاي دو خط موازي شروع شد .
آنها از دشتها گذشتند
...
از صحراهاي سوزان ...
از کوهاي بلند
...
از دره هاي عميق ...
از درياها
...
از شهرهاي شلوغ ...
سالها گذشت وآنها دانشمندان زيادي را ملاقات کردند .
رياضي دان به آنها گفت : اين محال است .
هيچ فرمول رياضي شما را به هم نخواهد رساند .
شما همه چيز را خراب ميکنيد .
فيزيکدان گفت : بگذاريد از همين الان نااميدتان کنم .
اگر مي شد قوانين طبيعت را ناديده گرفت ،
ديگر دانشي بنام فيزيک وجود نداشت .
پزشک گفت : از من کاري ساخته نيست ، دردتان بي درمان است .
شيمي دان گفت : شما دو عنصر غير قابل ترکيب هستيد .
اگر قرار باشد با يکديگر ترکيب شويد ،
همه مواد خواص خود را از دست خواهند داد .
ستاره شناس گفت : شما خودخواه ترين موجودات روي زمين هستيد
رسيدن شما به هم مساويست با نابودي جهان . دنيا کن فيکون مي شود
سيارات از مدار خارج ميشوند کرات با هم تصادف مي کنند
نظام دنيا از هم مي پاشد . چون شما قانون بزرگ را نقض کرده ايد
فيلسوف گفت : متاسفم ... جمع نقيضين محال است .
و بالاخره به کودکي رسيدند کودک فقط سه جمله گفت :
شما به هم مي رسيد
نه در دنياي واقعيات!!!
آن را در دنياي ديگري جستجو کنيد!
دو خط موازي او را هم ترک کردند و باز هم به سفرشان ادامه دادند
ما حالا يک چيز داشت در وجودشان شکل مي گرفت .
« آنها کم کم ميل رسيدن به هم را از دست مي دادند »
خط اولي گفت : اين بي معنيست .
خط دومي گفت : چي بي معنيست ؟
خط اولي گفت : اين که به هم برسيم .
خط دومي گفت : من هم همينطور فکر ميکنم و آنها به راهشان ادامه دادند .
يک روز به يک دشت رسيدند . يک نقاش ميان سبزه ها ايستاده بود
و بر بومش نقاشي ميکرد .
خط اولي گفت : بيا وارد آن بوم نقاشي شويم و از اين آوارگي نجات پيدا کنيم .
خط دومي گفت : شايد ما هيچوقت نبايد از آن صفحه کاغذ بيرون مي آمديم
خط اولي گفت : در آن بوم نقاشي حتما آرامش خواهيم يافت .
و آن دو وارد دشت شدند و روي دست نقاش رفتند و بعد روي قلمش .
نقاش فکري کرد و قلمش را حرکت داد !
وآنها دو ريل قطاري شدند که از دشتي مي گذشت و آنجا که،
خورشيد سرخ آرام آرام، پايين مي رفت، سر دو خط موازي
عاشقانه به هم مي رسيد!
